Takvimin on yıllık dönemeçleri ileriye dönük değerlendirmelerin yapılabileceği elverişli anlardır. İçinde bulunduğumuz binyılın rakamlarıyla uyaklı 2020 yılı, geleceğe yönelik böyle bir muhasebeye girişmek için sembolik bir öneme sahip. Kritik bir kavşak noktasındayız: Teknolojinin gündelik hayatımızda artan nüfuzu, yeryüzünün kırılgan dengelerini idrakımız, büyüme odaklı iktisadi anlayışların giderek hükmünü yitirmesi bize insan, makine ve insan-dışı varlıklar arasında yeni ortaklık ve işbirliklerini gözeteceğimiz müşterek gelecek öngörüleri yapma fırsatını tanıyor.

Yakın geleceğimizi şekillendirecek teknolojik, çevresel, toplumsal ve ekonomik önüşümlerin beraberinde getireceği bu yeni müştereklikleri, tasarım disiplinlerinin penceresinden tartışmayı önemli buluyoruz. Müşterek gelecek öngörülerimiz içerisinde, tasarım uğraşı ve düşüncesi ne yönde evrilecek? Tasarımın tanımı, amacı, muhatabı ve bağlamı değişecek mi? Tasarımcının rolü, nasıl dönüşecek? Bu soruşturmayı, birbirleriyle ilişkili üç ana eksenden yürütmek, tasarım disiplinlerinin teknik ve toplumsalı barındıran, fiziksel dünyaya müdahil, çok boyutlu ve karmaşık alışverişler içeren yapısına uygun görünüyor.

İstikrar fikrini giderek kaybettiğimiz, belirsizliğin yeni ölçüt olduğu bir gelecekte toplumsal dirençliliğin kapasitesini artırma konusunda, tasarımın üzerine düşen bir görev var mıdır? Tasarım üzerinden ortak iyi arayışlarımız, mahalle, kent, bölge ve gezegen ölçeğinde ne tür ‘müşterek gelecek’ senaryoları oluşturmamıza aracılık edebilir?Teknolojinin daha erişilebilir olmasıyla birlikte, tasarım pratiği demokratikleşerek toplumun geneline yayılabilir mi? Kitlesel ölçekte göçün, kâr amaçlı ekonomik politikaların,